[JUMC ep.7] ลาออกครั้งสุดท้ายที่แท้จริง

"จริงๆแล้ว"ลาออกครั้งสุดท้าย" คือการลาออกไปหาอิสรภาพที่แท้จริง

อิสรภาพ คือ มีสิทธิเลือกที่จะทำในสิ่งที่รัก"

ประโยคสั้นๆได้ใจความจากผู้ชายคนนี้ พี่เต้ย ภาณุมาศ ทองธนากุล

อ่านหนังสือ"การลาออกครั้งสุดท้าย"มานาน ได้เจอพี่ตัวจริงเสียงจริง

มาแชร์ประสบการณ์ให้พวกเราเหล่า JUMC9 ได้ฟังกัน

จุดพลิกผัน จนอยากประสบความสำเร็จ

ปัจจุบัน กิจการเกิดขึ้นมากมาย คนรวยยากขึ้น การแข่งขันสูงขึ้น

จากที่พี่เต้ยทำงานที่สำนักข่าวแห่งหนึ่ง จึงลาออกจากจุดที่เราไม่ชอบ

5ปีการทำงานผ่านไป กลับมาพบเพื่อนสมัยเรียน เริ่มมีการทิ้งห่าง ชีวิตบางคนดีขึ้น

เป็นทั้งเจ้าของบริษัท เจ้าของกิจการ ซีอีโอ ฯลฯ จนรู้สึกว่า เค้าตัวเล็กมากๆในหมู่เพื่อนๆ

เริ่มตระหนักได้ว่า ประสบความสำเร็จในชีวิตสำคัญ เพื่อให้มองตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกภูมิใจในตัวเอง

ชีวิตพี่ภาณุมาศ เป็นคนกลางๆ ไม่ได้โดดเด่น แต่อยาก "มีความหมาย อยากสำเร็จ"

ทุ่มเทให้กับงานเขียน ชีวิตเลยเริ่มเปลี่ยนไป มีเพื่อนจำได้จากหนังสือ

บทบาทใหม่ที่ท้าทาย "พิธีกร"

จนมีคนทาบทามให้เป็นพิธีกร เป็น อยู่ คือ

เป็นสิ่งที่พี่เต้ยไม่เคยทำเลย วางมือไม่ถูก จัดระเบียบร่างกายยังไม่เข้าที่เข้าทาง

รับงานที่ทำยาก พัฒนาตัวเองในทุกๆเทป เป็นเรื่องที่ท้าทายมาก ทำได้แล้วมีความสุขดี

พอชั่วโมงบิน(การพูด)สูงขึ้น เขาจึงพูดเก่งขึ้นจนถึงทุกวันนี้

เป็นชนชั้นใหม่ มีชีวิตที่ดี นอกเหนือจากทำงาน

เกิดขึ้นเมื่อมีข่าวลือว่า 21 ธ.ค. 2013 เป็นวันโลกแตก

ทำให้ระลึกไว้เสมอว่า "โลกจะแตกวันไหน ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าในแต่ละวันหรือยัง"

ที่สำคัญอย่าลืมรักษา Work life balance (สมดุลการทำงานกับการใช้ชีวิต)

เราจะสอบผ่านแค่วิชา"ทำมาหากิน"ไม่ได้ ควรผ่านในวิชา"การใช้ชีวิตอย่างมีความสุข"เช่นกัน

"เงิน" "สุขภาพ" "ครอบครัว" ขาดไม่ได้

รู้เรื่อง "เงิน"

-หาทางเข้าไปในกระเป๋าให้มากที่สุด

#เปลี่ยนอัตราแลกเปลี่ยน

#อย่ายอมรับอัตราขั้นต่ำของวิชาชีพ ต้องได้ยิ่งกว่านั้น พัฒนาตัวเอง

#รู้เรื่องเงินพื้นฐาน เช่น พันธบัตรรัฐบาล ดอกเบี้ย

-หาทางให้ออกจากกระเป๋าน้อยสุด ลดความอยาก

ลุกขึ้นมาบ่น แต่ไม่เคยลุกขึ้นมาเปลี่ยน

ดูแล "สุขภาพ"

เป็นสิ่งสำคัญมาก ต้องดูแลก่อนที่จะสายเกินไป

NCB (lifestyle disease) โรคที่สร้างขึ้นเองจากวัฒนธรรมที่เผยแพร่มา 

เช่น มะเร็ง หัวใจ เบาหวาน

ว่ายน้ำ=จ่ายเบี้ยประกันสุขภาพ

ทำงานที่ค่าตอบแทนน้อยๆความรู้น้อยๆ = ทาส

คนไม่มีเป้าหมายจะทำงานรับใช้คนที่มีเป้าหมาย

ดูแลความสัมพันธ์ใน "ครอบครัว"

ช่วงสุดท้ายของสตีฟจ๊อบ ใช้เวลาพูดคุยกับคนในครอบครัวเยอะ 

เพราะ อยากให้คนในครอบครัวรู้ว่าทำอะไรอยู่

การขึ้นไปสู่ยอดเขาแห่งความสำเร็จ แต่ไม่มีใครเคียงข้างเลย บางทีก็เหงาไป

บ่อยครั้งที่เรายอมให้กับคนที่ทำงาน แต่คนข้างกายกลับก้าวร้าวใส่ 

คิดว่าเค้าน่าจะเข้าใจและเคยชิน แต่ไม่เคยดูแลจิตใจที่บอบช้ำจากการกระทำของเรา

ถ้าสามารถดูแลเรื่องของคนใกล้ๆตัวได้ เรื่องการงานจะเบาลงไปมาก เพราะไม่ต้องกังวลอะไร

จงรู้สึกดีกับชีวิต

เป็นความมั่นคงปลอดภัยที่แท้จริง รู้สึกได้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จไปครึ่งนึงแล้ว

ลองหางานที่รักที่ฝัน เรื่องที่อยากทำมากๆ จนจะเกิดคำถามว่า

"ทำไมไม่มีใครทำเรื่องนี้วะ" "ชีวิตน่าจะดีกว่านี้ ถ้าได้ทำ..."

เอาความคาดหวังมาเป็นที่ตั้ง ทำให้มีวินัยยิ่งขึ้น

ใช้เงินในการ พัฒนาตัวเอง เดินทาง สร้างความทรงจำ

ใบพัด(นามปากกาของพี่เต้ย) ที่จริงแล้วไม่สามารถหมุนได้ด้วยตัวเอง

อาศัยลมจากคนอื่น เพื่อปล่อยลมให้กับผู้อื่นต่อๆไป

ทิ้งท้าย สไตล์ใบพัด

อยู่อย่างมีชั้นเชิง อาจจะลองทำงานประจำไปก่อน 

ลองไปเป็นลูกจ้างในสิ่งที่อยากทำก่อน หาประสบการณ์ทางอ้อม

สตีฟ จอบ ไม่ได้ผลิตสิ่งที่คนต้องการ ผลิตสิ่งที่คนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองต้องการ

ศิลปิน อย่ากลัวว่าฝีมือจะหมดไป จงกลัวไฟที่จะหมดไป

หลังจากลาออกจากงาน เขียนหนังสือ เดินทาง พัฒนาทักษะ อย่างหนักหน่วง

สร้างเวลา ความทรงจำที่ดี กับคนที่เรารัก

สิ่งที่นึกถึงในช่วงสุดท้ายของชีวิตตอนอยู่โรงพยาบาล คือ ของจริง

การลาออกครั้งสุดท้าย สอนให้ตระเตรียมชีวิต ไปสู่สิ่งที่เป็นตัวเราจริงๆ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆค่ะ ^^