[go to Japan the series #2] เรื่องประหลาด ชาติเจริญ

กินเที่ยวอยู่ญี่ปุ่นมาซักพัก

ชักจะเห็นอะไรที่แปลกสำหรับเรา

จนงงว่าเขาทำกันอย่างนั้นได้อย่างไร

เอ๊ะ ทำได้ไง ไปดูกันเลย

ไม่มีขยะ ไม่มีถังขยะ

ทุกตรอก ทุกซอก ทุกซอย ทุกถนน

ไม่มีขยะให้เห็นแม้แต่ชิ้นเดียว จนละลายที่จะทิ้งขว้าง 

กวาดตามองหาถังขยะก็แล้ว ถูตาหาถังขยะก็แล้ว

ยังไม่เห็นเลย ต้องกำขยะอย่างใจ แล้วเดินไปเรื่อยๆ

จนเจอถังขยะ อย่างพรหมลิขิตขีดเขียนให้พบเจอถังขยะนั้นแล้ว

เดินกันอย่างไว

ยิ่งช่วงเวลาเร่งรีบของคนทำงาน เดินเร็วประหนึ่งว่าสถานีรถไฟจะวิ่งหนี

หรือตู้ซื้อตั๋วจะหายไป ถ้าไปไม่ถึงภายใน 3 วินาทีนี้ จะรีบอะไรขนาดนั้น

เดินชนเป้ เป้ชนหลัง อั๊คๆๆ ก็ไม่เหลียวตามามอง ลองไม่เว้นบันไดเลื่อนเลนนึง

.......อื้อหืออออออ จ้องตาเขียวเชียวพ่อคุณ

เมืองนี้จักรยานครอง

ปกติเมืองไทย คนขับจักรยานเป็นส่วนน้อย ต้องคอยหลบรถใหญ่และคน

แต่ที่นี่ ควรค่าแก่การหลบตัวพร้อมโค้งคำนับให้แก่ฝูงจักรยาน

คนเป็นใหญ่ที่สุดในปฐพี...ถนน

เงียบ...เงียบ

ส่วนมากในพื้นที่สาธารณะจะไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่

ยิ่งเป็นพื้นที่พิเศษ อย่างข้างในรถไฟใต้ดิน

แค่กระซิบก็ได้ยินกันทั้งขบวนแล้ว

ใครมาคงมาคุยกัน ต่างประเทศ ต่างด้าว ชัวร์

ตรงเวลาสุดๆ นับเป็นวินาที

ยิ่งรถไฟฟ้ายิ่งเป๊ะเว่อ

อากาศ สะอาด

รู้สึกอากาศน่าสัมผัสมาก ขนาดแดดออกยังไม่อยากใส่แว่นกันแดดเลย

ถ้าทนหนาวได้แบบไม่ต้องใส่หมวก ใส่ถุงมือ ถือเป็นสวรรค์ของคนแพ้อากาศเลยทีเดียว

แต่ถ้าหนาวจนมือชาละก็

.

.

.

.

.

จะชัชๆช่ากันเลยทีเดียว -->เต้นไม่หยุดเพราะหนาวมาก เปล่า อยากเต้น แฮ่